Aşırı ama aşırı mutlu oluyorum, sonra bir şeyler boka sarıyor. Sonra ben üzülüp kendimi derbedere vururken bir şeyler daha oluyor ve ben boka saran şeyler için üzülmeyi kesiyorum.
Daha sonra tam güzel bir şey oluyor, ben tekrar umutlanıp mutlu oluyorum. Daha sonra, tekrar boka sarıyor. Ben yine üzülürken bir şey oluyor ve ben "Böyle olması benim için daha iyiymiş." diyorum.
Öyle devam ediyor. Maraş dondurmacısı önünde, bir tık dondurmayı 3o dakika kapmaya çalışan çeik gözlü turistler gibiyim. Tam bir şeyleri tutuyorum, külah elimde kalıyor.
Üzücü.
Neyse ya, umarım sonu güzel biter.
Ben ne zaman mutlu oldum ki hayatım hiç boktan çıkmadı diye saçma bir entry girmeyeceğim ama böyle bir şey var.
Ne zaman iyi bir şey olsa, her şey yolunda gitse kesin bir bok olacak diye bekliyor insan istediğinizi diyebilirsiniz ama bu etki tepki yasası gibi bir şey. İnsan ne kadar mutlu olurda o denli üzülüyor.
İşe tersinden bakmak lazım, üzüldüğümüz kadar mutlu oluyorsunuz.
Salt mutluluk ya da mutsuzluk yok ve asla sonsuza kadar gitmiyor o anlar.
0
+
-entiri.verilen_downvote
Bana sık sık olandır.Sanki yukarıda bir konsey beni izliyor birbirlerine"eheheh çok mutlu ağzına sicalim az mutsuz olsun"diyor